در کهن ترین باورهای نجومی ایرانیان سال تنها دو فصل داشته است که تابستان بزرگ از فروردین شروع شده است و تا پایان آبان, 7 ماه ادامه داشته و زمستان بزرگ که از ماه آبان شروع شده و تا پایان اسفند 5 ماه شده است. بعدها و تا پایان زمان ساسانی گاه شماری زرتشتی 365 روز بوده و از جمع 6 ساعت های هر سال با ثبت در آتشکده ها توسط موبدان و آمار آنها که هر 40 سال پس از جمع 6 ساعت های اضافی به 10 روز می رسیدند و پس از 80 سال به 20 روز و در نهایت 120 سال به 30 روز یا یک ماه تمام دست می یافتند آن سال را با جشنی ویژه برای یک ماه بی نام و نشان سپری می کردند و ضرب المثلی که آرزو می کردند همه یکصد و بیست ساله شوند بر این انگیزه بوده که هر فردی یکبار شاهد شرکت در جشن بزرگ یکماهه پس از 120 سال شده باشد. پس از ساسانی تا کنون گاه شماری سنتی زرتشتی به شکل دیگری در باورها مانده و رعایت می شود. یعنی 12 ماه سی روزه از فروردین تا اسفند و یک زمان 5 روزه با اسامی متفاوت (اهنود- اُشتود- سپته مد- وهوخشتر – وهیشتوایش) که هر چهار سال یکبار این گاه نیز 6 روز خواهد شد که روز اضافی اورداد نامیده می شود ،کاربرد این گاه شماری بیشتر برای نیایش روزانه – پرهیز از نخوردن گوشت در روزهای بهمن، ماه، گوش، رام- زمان برگزاری 6 چهره گهنبار - زمان حضور همگانی در نیایشگاه ها – برپایی زادروز و درگذشت اشوزرتشت – زمان برگزاری پرسه های همگانی –تاریخ جشن های ملی و ماهیانه می باشد که بایستی در روزهای سنتی و به شکل زیر در گاه شماری زرتشتی صورت گیرد که به جز ماه فروردین , هماهنگی با روزهای دیگر ماه های سال در تقویم خورشیدی ندارد.