انجمن مهستان ,مجلس ایران باستان
حوزه ایرانشناسی
بنا به نوشته ی منابع، شاهنشاهی ایران در زمان اشکانیان، به صورت ملوک الطوایف بود. یعنی کشور به ایالت های مختلف تقسیم گردیده و هر ایالت به صورت خود مختار اداره می شد. این ایالات هر کدام از طریق نمایندگانی با دولت مرکزی در ارتباط بودند. در دولت مرکزیِ اشکانیان نیز مجلسی به نام مهستان تاسیس شده بود و وظیفه ی آن اداره ی امور کلان کشوری بود. مجلس مهستان از دو شاخه تشکیل می شد.
این مجلس از سران، شاهزادگان و روسای خاندان های درجه اول و همچنین افرادی کار کشته در میدان سیاست و کشور داری تشکیل می شد و طرف دیگر آن محتملاً از روحانیون و افراد برجسته ای که از احوال مردم در آن زمان اطلاع داشتند تشکیل می شد. این مجلس به منظور تصمیم گیری در امور داخلی و خارجی بنیان گذاری شد.
مجلس مهستان، نخستین نشست خود را در نوروز سال 173 پیش از میلاد در حضور پادشاه وقت، مهرداد اول برگزار کرد و نخستین مصوبه ی آن انتخابی کردن پادشاه بود. بدین منظور که شاه می بایستی با رای و نظر نمایندگان مجلس انتخاب شود. انتخاب ولیعهد از میان شاهزادگان، اعلان جنگ و پیشنهاد صلح، بسیج نیرو، تغییر مالیاتها و صدور دستور ضرب سکه با تصویر تازه، تعیین شاهان ارمنستان، تایید تشریفاتی (ضمنی) شاهان پارسی تبار (از دودمان هخامنشیان) سرزمین پنتوس (منطقه ساحلی جنوب دریای سیاه در آناتولی به پایتختی شهر سینوپ) و انتصاب فرمانده کل ارتش برای یک دوره معین و یا مدیریت جنگ از جمله اختیارات مهستان بود.
مجلس حتی چنین اختیاری داشت که در صورت مشاهده ی تخلف از طرف پادشاه، وی را از سلطنت خلع و فردی دیگر را برگزیند. بنابراین، چنین مجلسی می بایستی همواره نظم و ثبات را در کشور حفظ و در حمایت از پادشاه درست کار که به منافع ملی میهنی اهمیت می دهد کوشا باشد. مجلس نقش عمده ای در کشور داری و تصمیم گیری های مهم ایفا می کرد. برای مثال، پس از درگذشت بلاش سوم، از آنجا که وی بسیار جوانسال بود و هنوز فرزندی نداشت، مدتی به طول انجامید تا پادشاه جدید برگزیده شود. در این مدت تمامی امور کشور بدون هیچ گونه کاستی به دست مجلس مهستان اداره می شد و کوچکترین اختلالی در نظام پیشرفته ی ایرانیان به وجود نیامد.
حال برخی از پژوهش گران بر این باورند که اشکانیان دارای دو مجلس دیگر نیز بوده اند. شورای سلطنتی که از سران هفت خاندان بزرگ اشکانی تشکیل می شد، مجلس مغ ها و روحانیون که محتملاً در زمینه های فرهنگی، باور ها و اعتقادات مردم فعالیت داشته و از مجلس مهستان به عنوان مجلسی که اهمیت تعلق داشتن به قشر بالا در آن بسیار اندک بوده و افراد بسته به تدبیر و سواد سیاسی وارد مجلس نام برده می شدند ﺍﺭﺩ ﺩﻭﻡ
ﺍُﺭُﺩ ﺩﻭﻡ ﯾﺎ ﻭﺭُﺩ ﺩﻭﻡ ( ﺍﺷﮏ ﺳﯿﺰﺩﻫﻢ ) ﺳﯿﺰﺩﻫﻤﯿﻦ ﺷﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﺪﺍﻥ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ . ﻭﯼ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۵۵ ﺗﺎ ۳۷ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﺮﺩ . ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩٔ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﺭﺧﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﯿﺪ . ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻣﻌﺎﺻﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻘﺘﺪﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻡ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺷﺎﻫﯽ ﺍﺭﺩ ﺩﻭﻡ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺍﺷﮑﺎﻧﯿﺎﻥ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪ، ﻭﻟﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺳﭙﻬﺒﺪ ﺳﻮﺭﻧﺎ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺿﻌﻒ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺭﺗﺶ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻓﺘﺢ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ . ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﭘﯿﺶﺁﻣﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺍﺭﺩ ﺩﻭﻡ ﺟﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﺑﺎ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﻧﺒﺮﺩ ﺣﺮﺍﻥ ( Carrhae ) ﺍﺳﺖ .
ﺍُﺭﺩ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺻﺪﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﯿﺴﻔﻮﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺳﻠﻮﮐﯿﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺗﯿﺴﻔﻮﻥ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﻤﻠﻪٔ ﺍﻋﺮﺍﺏ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ۵۳ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ؛ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺭﻭﻣﯽ ﺑﻪ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻗﻮﺍﯼ ﺭﻭﻡ ﻃﯽ ﻧﺒﺮﺩ ﺣﺮﺍﻥ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ . ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﮔﺰﺍﺭﺵﻫﺎ، ﺳﺮ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﺩ ﺩﻭﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﯽ
ﺍﺭﺩ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺳﻮﻡ، ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۵۷ ﯾﺎ ۵۸ ﭖ . ﻡ ﻣﺴﻮﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ، ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺰﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﯽ ﺭﺳﯿﺪ، ﻭﻟﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﻭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺩﻭﺍﻡ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﻭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺨﺖﮔﯿﺮ ﻭ ﺑﯿﺮﺣﻢ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﻭ ﻋﺎﻣﻪٔ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻮﺭﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺍﻭ ﻭ ﺍﺭﺩ ﺩﻭﻡ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ، ﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺯﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻫﯽ ﻧﺸﺴﺖ .
ﻧﺒﺮﺩ ﺣﺮﺍﻥ
ﻧﺒﺮﺩ ﺣﺮﺍﻥ ( ﺑﻪ ﻻﺗﯿﻦ : Carrhae ) ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﺒﺮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﯿﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﻡ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺍﺭﺩ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﭘﯿﻮﺳﺖ . ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ۵۴ ﭖ . ﻡ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ( Crassus ) ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭ ﺭﻭﻣﯽ ﺑﺨﺶ ﺷﺮﻗﯽ ﺭﻭﻡ، ﺳﭙﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺁﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻬﻞﻫﺰﺍﺭ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺭﺍﻫﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪ . ﺍَﺭﺗﺎﻭﺍﺯﺩ ﺷﺎﻩ ﺍﺭﻣﻨﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺰﺩﻩﻫﺰﺍﺭ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ . ﺍﻭ ﺑﻪ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﻭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ، ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﮐﻤﯽ ﻭ ﮐﯿﻔﯽ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺩﺍﺩ . ﺍُﺭﺩ ﺩﻭﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ، ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﭘﯿﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﻭﻟﺖ ﺭﻭﻡ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ . ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﻠﻮﮐﯿﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ . ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﺩ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻮﺷﺖ : « ﺍﮔﺮ ﻣﻮﯼ ﺑﺮ ﮐﻒ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﯾﺪ، ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺳﻠﻮﮐﯿﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺩﯾﺪ . » ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻭﺭﺯﯾﺪﻩٔ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﯿﻦﺍﻟﻨﻬﺮﯾﻦ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﯿﺮﻭﺩﺍﺭ، ﺍُﺭﺩ ﺑﺎ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﻓﺮﺍﻭﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺭﻣﻨﺴﺘﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﻣﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ . ﺳﭙﺲ ﺳﻮﺭﻧﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺩﻻﻭﺭ ﻭ ﺭﺷﯿﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻩﻫﺰﺍﺭ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ .
ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﭼﻮﻥ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﺸﺮﻕ ﻓﺮﺍﺕ ﺍﺳﺖ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎﻝ ﺑﯿﻦﺍﻟﻨﻬﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺷﻤﻦ ﻭﻫﻤﯽ ﻭ ﻓﺮﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺸﺮﻕ ﺗﺎﺧﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺮﺍﻥ ﺭﺳﯿﺪ . ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻡ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺸﺮﻭﯼ ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﺸﺪ، ﻭﻟﯽ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﭘﯿﺎﺩﻩﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﺑﺎﻥﻫﺎﯼ ﺧﺸﮏ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﻭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮﺩ . ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﺍﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺩﺍﺩ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻏﺬﺍﯾﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮ، ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻭﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺳﺎﺯ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﻤﯽ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻝ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻓﺰﻭﺩﻧﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﺩﻭﺧﻮﺭﺩﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺷﮑﺎﻧﯿﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ . ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺤﻠﯽ ﺁﺳﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﻭ ﺑﯿﻢ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﺎ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ . ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﭘﺎﺭﺗﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﮐﺎﺭﺯﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ . ﻧﺨﺴﺖ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺍﺳﻠﺤﻪٔ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺳﺒﮏ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ . ﺳﭙﺲ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﺳﺒﮏ ﺍﺳﻠﺤﻪٔ ﮐﻤﺎﻧﺪﺍﺭ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﯿﺮﺑﺎﺭﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺗﯿﺮﻫﺎﯼ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻧﺒﻮﺩ، ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻤﺎﻥﻫﺎﯼ ﺍﺷﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻥﻫﺎﯼ ﺭﻭﻣﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﮑﺎﻧﯿﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺩﺯ ﺗﯿﺮﺍﻧﺪﺍﺯﯼ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺗﻠﻔﺎﺕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﮑﺎﻧﯿﺎﻥ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ، ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯼ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ، ﭘﯿﺎﭘﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﺣﻤﻠﻪٔ ﺍﺷﮑﺎﻧﯿﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ . ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺳﻮﺭﻧﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﮐﺮﺩ . ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﻋﺎﺯﻡ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮔﯿﺮﻭﺩﺍﺭ ﭘﯿﮑﺎﺭﯼ ﺩﺭﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ . ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪٔ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺍُﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﺭﻣﻨﺴﺘﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ .
ﻧﺒﺮﺩ ﺣﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﺯﯾﺮﺍ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﺗﺢ ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﻠﻨﺪﺁﻭﺍﺯﻩ ﮔﺸﺘﻨﺪ .
ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺐ ﻭ ﭘﻮﻝﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﻨﺶ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﮐﺮﺍﺳﻮﺱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﺍﺵ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﺎﻧﺪ .