ﯾﻮﺍﻧﺲ ﻟﻮﺭﻧﺘﯿﻮﺱ ﻟﯿﺪﻭﺱ ( Joannes Laurentius Lydus ) ، ﺗﺎﺭﯾﺨﻨﮕﺎﺭ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺑﯿﺰﺍﻧﺴﯽ ( ﺭﻭﻡ ﺷﺮﻗﯽ ) ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺎﻡ " ﻣﺎﻫﻬﺎ " ( De Mensibus ) ﺷﺮﺡ ﺟﻨﮕﯽ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﻭﻡ ﺷﺮﻗﯽ ﺭﺍ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﯿﺪﻫﺪ، ﮐﻪ ﺑﯿﮕﻤﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺯﺭﯾﻦ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﻣﯿﺮﻭﺩ، ﻭﻟﯽ ﺷﻮﺭﺑﺨﺘﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎﺭﺵ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺧﺪﺍﺩ ﻣﻬﻢ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺁﮔﺎﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻟﯿﺪﻭﺱ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺳﯿﺰﺩﻡ ﺍﺳﻔﻨﺪﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ۱۰۹۱ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ[2 ] (ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ۵ ﻣﺎﺭﺱ ۳۶۳ ﻣﯿﻼﺩﯼ ) ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭ ﺭﻭﻡ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ (ﯾﻮﻟﯿﺎﻧﻮﺱ ﻣﺮﺗﺪ ) ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻫﯽ ﻣﺠﻬﺰ ۱۷۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻧﻔﺮﯼ ﺑﺴﻮﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﻮﺩ، ﺗﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ.
ﻭﯼ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﻭ ﺳﭙﺮ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ، ﺍﺯ ﺭﻭﺩ ﺩﺟﻠﻪ ﮔﺬﺭ ﻭ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮﻭﺯﯾﻬﺎﯼ ﭘﯽ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻡ ﺑﺪﯾﻦ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ، ﺑﻪ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﯿﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﺎﻩ "ﮔﺮﯾﻮﺑﺎﻧﺎﻥ " ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ (ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﭘﻮﺵ ﺍﯾﺮﺍﻥ =ﮐﺎﺗﺎﻓﺮﺍﮐﺖ ﻫﺎ ) ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻣﻠﮑﻪ ' ﮔﻮﻫﺮﮔﻮ ' ﻫﻤﺴﺮ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﺩﻭﻡ، ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺴﻮﯼ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻥ ﺭﻭﻣﯽ ﺷﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﻟﮋﯾﻮﻧﻬﺎﯼ ﺭﻭﻣﯽ ﺑﺮ ﮐﺎﺭﺁﯾﯽ ﻭ ﺟﻨﮕﺎﻭﺭﯼ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﺳﺒﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺯﺭﻩ ﭘﻮﺵ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺭﻡ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ.
ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﻣﺮﺩﺩ ﺩﺭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﺍﯼ ﻧﺎﺭﻭﺵ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺸﻢ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻩ ﺷﺎﭘﻮﺭ ( ﺩﻭﻡ ) ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻡ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ. ﺁﻧﺪﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﯾﺪﻥ ﮔﻮﺵ ﻭ ﺑﯿﻨﯽ ﺁﻧﺎﻥ، ﻣﺎﻝ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﺎﻥ ﻣﺼﺎﺩﺭﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺗﯿﺴﻔﻮﻥ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﺎﯾﻠﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺑﺮ ﻣﻠﮑﻪ ﮔﻮﻫﺮﮔﻮ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮﺵ ﺑﻪ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪ . ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﯿﺴﻔﻮﻥ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﻫﻮﯾﺖ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﯿﺴﺖ، ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺗﯿﺴﻔﻮﻥ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﻭ ﻣﻘﺎﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ.
ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﺭ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻧﺶ ﮐﻪ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﮕﻮﺷﺸﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﻗﺎﯾﻖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﺩ ﺩﺟﻠﻪ ﮔﺬﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﻨﺪ، ﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻧﺶ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ ﺑﻮﯾﮋﻩ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﯾﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ.
ﺑﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺧﺎﺋﻦ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ، ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﻭ ﺳﭙﺎﻩ ۱۷۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻨﯽ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﺯﺍﯼ ﺭﻭﺩ ﻓﺮﺍﺕ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺷﻤﺎﻝ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ، ﺗﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﻣﻠﮑﻪ ﮔﻮﻫﺮﮔﻮ ﻭ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺭﺍ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺸﺪﺳﺘﯽ ﻭ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﮑﺎﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﮐﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩ ﺗﺎ ﺳﺒﮑﺘﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺫﻭﻗﻪ ﻭ ﺁﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﮐﺜﺮﯾﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﻨﮕﺎﺭﺍﻥ ﺭﻭﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺧﺮﺩﺍﺩ ﻣﺎﻩ ( ۵ ﮊﻭﺋﻦ ۳۶۳ ﻣﯿﻼﺩﯼ، ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺗﯿﺮﻣﺎﻩ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺑﺎ ۲۵ ﮊﻭﺋﻦ ) ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ، ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﺷﺘﯽ ﭘﻨﻬﺎﻭﺭ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺑﯽ ﺁﺏ ﻭ ﻋﻠﻒ ﻭ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺩﻓﺎﻋﯽ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ( ﺷﻬﺮ ﺳﺎﻣﺮﺍﯼ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺩﺭ ۱۲۵ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﯼ ﺑﻐﺪﺍﺩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ )، ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﯾﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺁﻥ ﺩﻭ ﻣﯿﻬﻨﭙﺮﺳﺖ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﻣﯿﺪﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ، ﺑﺎ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﻓﺎﺵ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﺧﻮﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍﺳﺘﯿﻦ ﺟﻠﻮﻩ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﺸﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﺭﺍ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭﺷﺎﻥ ﺩﻓﺎﻉ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺪﺳﺘﻮﺭ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﯿﺪﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﮔﻮﺍﮐﯽ ( ﺷﻬﺎﺩﺕ ) ﻣﯿﺮﺳﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﻓﺎﻉ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻓﺪﺍ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻧﺪ.
ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻡ ﻣﻮﺭﺩ ﯾﻮﺭﺵ ﺳﺨﺖ ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ ﮔﻮﻫﺮﮔﻮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺟﻨﻮﺏ ﻣﻮﺭﺩ ﯾﻮﺭﺵ ﺳﭙﺎﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻩ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﮕﯿﺮﻧﺪ، ﮐﻪ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻡ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻨﺪﻭ ﻣﻨﮕﻨﻪ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ. ﺑﮕﻔﺘﻪ ﻟﯿﺪﻭﺱ ۱۵۰ ﻫﺰﺍﺭ ﺭﻭﻣﯽ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻮﻟﯿﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺯﺧﻤﯽ ﻣﻬﻠﮏ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺑﺎﺭﯼ، ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺎﺭﯾﺨﻨﮕﺎﺭﺍﻥ ﺭﻭﻣﯽ ﯾﮑﺰﺑﺎﻥ ﻭ ﯾﮏ ﺳُﺨﻦ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻭﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯﯼ ﻭ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﺁﻧﺪﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻧﺒﻮﺩ، ﺳﭙﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﻭﯾﯽ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﺎ ﺳﭙﺎﻩ ﺭﻭﻡ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﮕﻤﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺗﺤﺖ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ.
ﻧﺎﻡ ﻭ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺩﻭ ﮔﻤﻨﺎﻡ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺭﺍﺯﺍﯼ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﭘﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﻭ ﻧﺸﯿﺐ ﮐﺸﻮﺭﻣﺎﻥ گرامی باد.